Assassin's Creed Mirage Review - Een prachtig, nostalgisch avontuur (2024)

De Assassin’s Creed reeks en ik hebben samen een rijke historie. Als liefhebber van het eerste uur ben ik in de huid gekropen van talloze sluipmoordenaars om de Brotherhood te helpen met het uit de weg ruimen van de diverse megalomane gekken uit de reeks. Daarbij moet ik toegeven dat ik dat vaak met veel plezier, overtuiging en het nodige slaapgebrek deed omdat de controller haast vastgeplakt zat aan mijn handen. Maar soms helaas ook met frustratie omdat ik de welbekende overkill aan icoontjes en de daarbij behorende herhalingsoefeningen een beetje zat werd.

Wat dat betreft is mijn liefde voor de reeks een beetje een dubbelzijdig zwaard. Ik ga altijd helemaal op in het verhaal. Ik geniet van de - zover mogelijk - historisch accurate setting en gave personages die de games rijk zijn. Maar de magie van Assassin’s Creed 2 - mijn persoonlijke favoriet - hebben de vele games daarna nooit echt meer gehaald. Eerlijk is eerlijk, sommige games kwamen gevaarlijk dichtbij en introduceerden ook nieuwe gave mechanics, maar tot zover heeft nog niks dat eerste avontuur van Ezio overtroffen.

Bij de laatste drie mainline titels in de reeks heeft Ubisoft het ook over een compleet andere boeg gegooid. Er werden in deze games RPG elementen geïntroduceerd die impact hadden op de speelstijl, maar ook de scope werd aanzienlijk - misschien zelfs iets te - groot. Alhoewel ik echt wel heb genoten van de avonturen van Bayek, Kassandra en Eivor, vond ik stiekem toch wel een beetje dat dit gevoelsmatig afbreuk deed aan een gamereeks die draait om een sluipmoordenaars gilde. In Valhalla was ik een tot op de tand bewapende Viking, niet iemand die bepaald schuw is van een stevig potje knokken. Terwijl ik in een Assassin’s Creed game juist de uitdaging zoek om onopgemerkt een zwaarbewaakt fort te infiltreren, het doelwit te neutraliseren en vervolgens ontsnappen zonder gezien te worden.

Je snapt dat ik dus meteen wel geïnteresseerd was toen Ubisoft de aankondiging voor Assassin’s Creed Mirage deed. Deze game zou namelijk terug naar de roots van de reeks gaan. De nadruk zou liggen op “ouderwets” informatie verzamelen om vervolgens ongezien het doelwit naar de eeuwige jachtvelden te sturen. Tot zover alleen maar mooie verwachtingen, of deze ook daadwerkelijk waargemaakt worden lees je hieronder.

Welcome to 9th Century Baghdad

Assassin’s Creed Mirage vertelt het verhaal van Basim, die op het eerste moment een straatschoffie is, maar de oplettende gamer kent hetzelfde personage als Assassin eindbaas en tevens adviseur van Eivor in Valhalla. Mirage vertelt dus de origin story van Basim. Dit interessante verhaal wordt verteld in het fraaie Baghdad uit de 9e eeuw. Hoe Basim uiteindelijk in aanraking komt met de Hidden Ones of wat zijn drijfveren zijn om het leven van een sluipmoordenaar te omarmen zijn details die je natuurlijk het beste zelf kunt ervaren terwijl je speelt. Ik zal dit dan ook niet verklappen in deze review.

De presentatie van het verhaal voelt wel als vanouds. Er zijn slechte mensen met snode bedoelingen die de bevolking teisteren. Het is aan Basim en de Hidden Ones om deze personen te ontmaskeren en zo stap voor stap de corruptie uit de stad schoon te vegen. Het ontmaskeren doet Basim door onderzoek te doen. Dit onderzoek bestaat uit informatie verzamelen op diverse manieren. Dit kan bijvoorbeeld door een pand ongemerkt te infiltreren om bewijs te verzamelen. Maar Basim duikt ook maar al te graag de verkleedkist in om zo dicht bij mogelijk bepaalde personen te komen en te zorgen dat zij hun mond voorbij praten.

Dit alles is vrij lineair, aangezien in Mirage deze “questlines” niet onnodig complex aan je worden gepresenteerd. Je volgt de stappen aan de hand van een investigation menu en markers op je kaart. Je bent daarin wel vrij om te kiezen in welke volgorde je bepaalde stappen aanpakt, maar je volgt het verhaal wel degelijk stapsgewijs. Persoonlijk heb ik me er geen moment aan gestoord om wat meer aan de hand vastgehouden te worden, maar ik kan begrijpen dat dit een behoorlijk contrast is ten opzichte van het brede scala aan quests die je als speler voorgeschoteld kreeg in bijvoorbeeld Odyssey of Valhalla.

Het zwaard dient als een noodoplossing

Dat contrast wordt ook groter als we kijken naar de gameplay. In Mirage ligt de nadruk echt op de Stealth roots van de reeks. Als je het echt plat slaat ligt de nadruk in de hoofdmissies enerzijds op het detectivewerk om het doelwit te identificeren en anderzijds op het ongezien infiltreren, uitschakelen van het doelwit en het liefst ongezien ontsnappen. Mirage kent zeker wel combat, maar lang niet op zo’n grote schaal als de veldslagen die we uit Odyssey en Valhalla kennen. Nee, de gevechten zijn hier veel meer grounded en realistisch.

Basim is goed in z’n ding, maar heeft geen goddelijke krachten tot zijn beschikking. Een onbedoelde ontmoeting met een drietal bewakers voelt bijvoorbeeld al bijzonder pittig aan in de eerste uren van de game. Dit zorgt ervoor dat je als speler al iets meer geforceerd wordt om stealth te verkiezen boven combat. Je voorkomt immers liever dat arme Basim een pak slaag krijgt en je weer opnieuw moet beginnen met je infiltratie.

De combat is tevens geen rocket science. Het bestaat vooral uit timing. De game is in een 1-op-1 gevecht vrij vergevingsgezind met duidelijke tekens wanneer je het beste een dodge of parry moet uitvoeren. Daarnaast zit ik er ook voldoende progressie in het arsenaal van Basim. Er zijn diverse fraaie wapens en pantsers te vinden en deze kun je ook upgraden met materialen die je in kistjes kunt vinden. Daarnaast kun je ook hulpmiddelen zoals de bekende werpmessen vrijspelen die Basim ondersteunen in zijn strijd.

Toch blijft het lonen om voor een stealth aanpak te kiezen. De game heeft ook een beruchtheidsmeter en deze is niet bepaald mild. Als Basim in het volle zicht een bewaker vermoordt, groeit deze al een stap. Als de beruchtheidsmeter vol is, kan Basim niet over straat zonder herkend te worden. Het resultaat is dat de voorbijgangers dan ook al beginnen te schreeuwen zodra ze Basim zien en dat is bijzonder vervelend als je niet opgemerkt wilt worden door de bewakers. Je kunt natuurlijk de beruchtheid verlagen door posters van de muren te trekken of sprekers om te kopen, maar dit is tijdens een missie vervelend omdat daarmee de flow wel een beetje doorbroken wordt.

Bekende streken

Tot zover lijkt Mirage dus echt meer op een “nieuwerwetse” Assassin’s Creed game. De gameplay en presentatie voelen heel erg fijn en vertrouwd aan, maar met moderne technieken ziet de game er een stuk beter uit en speelt het zeker verfijnder. Toch kon Ubisoft het niet laten om je weer een paar torens te laten beklimmen om een viewpoint te synchroniseren. Gelukkig zijn het er in Mirage lang niet zoveel als vorige games, maar ik had graag gezien dat dit mechanisme nu eindelijk eens vervangen werd met iets anders. Je hebt in Mirage ook een adelaar tot je beschikking waardoor je eigenlijk de viewpoints niet eens zo heel hard nodig hebt. Het fast travelen zou prima opgelost kunnen worden door bepaalde iconische gebouwen te gebruiken als je ze eenmaal hebt ontdekt.

Een andere schoonheidsfout is voor liefhebbers van de reeks, vrees ik een oude bekende. Ik heb het natuurlijk over de parkour controls. Ik denk dat we in een Assassin’s Creedgame allemaal wel eens onbedoeld ruzie hadden met de besturing tijdens het beklimmen van een gebouw. Om de flow zo optimaal mogelijk te houden heeft Ubisoft besloten de parkour besturing te bundelen onder een knop en het gebruik van de analoog voor richting. Vaak werkt dit goed en klim je eigenlijk zonder te veel moeite de juiste richting in. Helaas komt het weleens voor dat je sluipmoordenaar besluit een sprong in een totaal andere richting te maken waardoor je naar beneden valt. Dat komt vaak omdat de camera niet helemaal lekker gecentreerd stond en de game je prompt verkeerd leest.

In de regel gaat het bij Assassin’s Creed games bij mij vaak fout als ik aan het vluchten ben en de game me aan de ene kant zo optimaal mogelijk wil laten klimmen, maar aan de andere kant ook in de combat wil houden. Door het geneuzel met de camera en de verschillende situaties voelt je sluipmoordenaar dan niet eens meer aan als een professional, maar meer een klungelige clown die bijvoorbeeld 3 keer achter elkaar tegen hetzelfde muurtje aan rent zonder resultaat. Helaas heeft Mirage ook deze roots 1-op-1 overgenomen waardoor deze sullige frustratie ook aanwezig is op momenten dat je het niet wilt.